ΣΠΥΡΙΔΩΝ Κ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
(1891-1983)

Γιός του Κωνσταντίνου Θεοδωρόπουλου και της Φωτεινής Μιχαλίτση, ο Σπυρίδων γεννήθηκε στην Κορώνη.  Κατετάγη εθελοντικά στον Ελληνικό Στρατό (1910), όπου αρχικά υπηρέτησε ως υπαξιωματικός και από το 1916 ως μόνιμος αξιωματικός.  Μετέσχε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) ως Δεκανέας του 9ου Συντάγματος Πεζικού της IV Μεραρχίας (μετέπειτα XIV Μεραρχίας) του Β' Σώματος Στρατού, προαχθείς στο πεδίο της μάχης σε Λοχία και Επιλοχία και μετά το τέλος του πολέμου σε Ανθυπασπιστή.  Ως Υπολοχαγός του 12ου Συντάγματος Πεζικού της ΙΙΙ Μεραρχίας του Β' Σώματος Στρατού πολέμησε ηρωικά στο Μακεδονικό Μέτωπο κατά τις επιχειρήσεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1918) προαχθείς επ'ανδραγαθία σε Λοχαγό.  'Ελαβε, επίσης, μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922).  Λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανεκλήθη στην υπηρεσία (1936) με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχου και τοποθετήθηκε Διευθυντής της Παθητικής Αεράμυνας της χώρας προαχθείς σε Συνταγματάρχη.  Η σχετική νομοθεσία και η κατασκευή καταφυγίων και οχυρώσεων (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Λυκαβηττού) αποτελούν αποτέλεσμα του έργου του, για το οποίο έτυχε προσωπικής προφορικής ευαρέσκειας από τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά.

Στο πλαίσιο της μεγάλης Διασυμμαχικής επίθεσης και καταδίωξης των βουλγαρικών δυνάμεων προς βορράν (που οδήγησε τους τελευταίους στη συνθηκολόγηση) έφθασε στα Σκόπια, την Πρίστινα, την Τσερβένα Ρέκα, το Πίροτ και κατά την επιστροφή στάθμευσε στην ηττημένη πρωτεύουσά τους, τη Σόφια.  Πολέμησε ηρωικά κατά τη διάβαση του ποταμού Τσέρνα (Μαυροπόταμος ή Εριγών) και την επίθεση και κατάληψη των εχθρικών θέσεων στο ομώνυμο φαράγγι που ακολούθησε (Σεπτέμβριος 1918).  Ομοίως, κατά την ελληνική προέλαση με στόχο την κατάληψη του Δορυλαίου (Εσκί Σεχίρ) και του Ακροϊνού (Αφιόν Καραχισάρ) που κατήχαν οι επαναστατικές δυνάμεις της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, διακρίθηκε και τραυματίσθηκε σοβαρά στη φονικότατη μάχη του Αβγκίν (γνωστότερη ως δεύτερη μάχη του Ινονού), κατά την οποία, αφού κατέλαβε το εχθρικό χαράκωμα, καταδίωξε τον εχθρό και απέκρουσε εικοσιδύο αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις του (Μάρτιος 1921).

Φωτογραφία (1922) του Λοχαγού Σπυρίδωνος Κ. Θεοδωρόπουλου (1891-1983)
και της 'Αννας Δ. Ιωαννοπούλου (1900-1985)
[Συλλογή Φωτεινής Θεοδωροπούλου]

Για τη στρατιωτική του σταδιοδρομία τιμήθηκε με τα παράσημα του Αργυρού Σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος και του Χρυσού Σταυρού του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α'.  Για την πολεμική του δράση του απενεμήθη το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, ο Πολεμικός Σταυρός Β' Τάξεως (δις) και το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ'και Γ' Τάξεως, καθώς και τα αναμνηστικά μετάλλια των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 (του Ελληνο-Τουρκικού με διεμβολές για τις μάχες της Ελασσόνας, του Σαρανταπόρου, των Γιανιτσών, του Οστρόβου, της Αετορράχης και των Ιωαννίνων και του Ελληνο-Βουλγαρικού με διεμβολές για τις μάχες του Κιλκίς-Λαχανά, του Μπέλες και της Κρέσνας-Τσουμαγιάς), της Διασυμμαχικής Νίκης 1918 και του Πολέμου 1940-1941.  Επίσης Διαμνημονεύθηκε στην Ημερήσια Διαταγή έξι φορές, το 1913 (δις), 1918, 1921 (δις) και 1939 και του απενεμήθησαν δυο Γωνίες Εκστρατείας (1919).  Προς τιμήν του, η Τάξη 2023 της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών (ΣΜΥ) υιοθέτησε το όνομά του ως του Ήρωά της.

Το 1923 έγινε ο γάμος του με την 'Αννα Δ. Ιωαννοπούλου (1900-1985), που ανέπτυξε έντονη εθελοντική φιλανθρωπική δράση και από την οποία απέκτησε την Φωτεινή (1925-2018), μητέρα της Ντιάνας Μακρή-Καγκελάρη (1959), και τον Δημήτρη (Μίμη) Θεοδωρόπουλο (1928).  Μετά την ανάρρωσή του, δίδαξε ως Καθηγητής στο Στρατιωτικό Σχολείον Επιμελητείας & Διαχειρίσεως, υπηρέτησε στη Γενική Αποθήκη Υλικού Στρατού στον Πειραιά, καθώς και στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού της ΙΙ Μεραρχίας του Α' Σώματος Στρατού, οπότε και μετείχε στη διαδικασία ανταλλαγής αιχμαλώτων πολέμου και προσφύγων με την Τουρκία (1923).  Ως ανάπηρος πολέμου τέθηκε σε τιμητική αποστρατεία και πολεμική διαθεσιμότητα, ενώ μετά την ανάκλησή του δίδαξε και στη Σχολή Ευελπίδων.  Την περίοδο του Μεσοπολέμου σχεδίασε και ανοικοδόμησε ιδιωτικά αριθμό μονοκατοικιών και πολυκατοικιών στο Κολωνάκι, την Πλάκα και το Ηράκλειο Αττικής.  Κατά την ξένη κατοχή (1941-1944) ανέλαβε τη διεύθυνση του αγροκτήματος και οινοποιϊου "Κτήμα Πύργου Βασιλίσσης" και διαχειριζόταν την κτηματική περιουσία των επιχειρήσεων του Ιωάννη Σερπιέρη, μέχρι και το 1965.  Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο απέκτησε και εκσυγχρόνισε το εργοστάσιο Σαπωνοποιίας και Καλυντικών "Peter's" (1950), που λειτούργησε επί μια και πλέον εικοσαετία.  Τόσο εκείνος, όσο και η σύζυγός του απεβίωσαν στην Αθήνα.